Şah Hüseyin (1538-1599), zamanı Ekber’in saltanatına denk gelen, Lahor’un orijinal Sufi Pir-Faqir’idir. Surlarla çevrili Lahor şehrinde doğmuştu ve dokumacılıkla uğraşan Dhudi Rajput klanına mensuptu. Başka bir deyişle, Lahor’un Sufi koruyucu azizi ve orada mürşid (ruhani lider) gömülüdür ve mezarının yanında mürid (mürit) Madho Lal’in mezarı vardır.
Madho Lal ve Shah Husain’in minyatür tablosu. (Fotoğraf: İmran Mani)
Günümüzde Şeyh Baba Fareed ile birlikte en önemli tasavvuf şairlerinden biri olarak kabul edilmektedir.
Hüseyin, Arabistan kökenli Pencap’taki kafi şiir formunun ustası olarak kabul edilir. Alt kıtada, bazı dizelerin nakarat olarak tekrarlandığı yoğun bir adanmışlık ilahisi türüne katkıda bulundu. Kafilerinin çoğu, halk kahramanı Heer’in sevgili Ranjha’ya duyduğu özlemden bahsediyor: “Sajjan bin raatan hoiyan whadiyan”.
“Ranjha jogi, main jogiani, kamli kar kar sadiyaan (Sevgilim olmadan geceler uzun. Ranjha yogi olduğundan beri ben aynı değilim, insanlar bana deli diyor).”
Boston merkezli müzisyen ve yazarın ilgisini çeken, Maharaja Ranjit Singh’in Tales from the Raaj, The Camel Merchant of Philadelphia ve The History of the Sihs Singing the Bani the Bani adlı kitabıyla tanınan ve takdir edilen şiirlerinin yoğunluğuydu. gurular.
Onu ister istemez Lahor’daki akran fakirine götüren yolculuk hakkında şunları söylüyor: “Dizelerinin yoğunluğu o kadar yoğundu ki, onları müziğe çevirmeden edemedim. Çığır açan çalışması için Mohan Singh Diwana’ya, yolculuğuma ilham veren Shah Hussain’e her zaman minnettar kalacağım.”
Ocak 2020’de Lahor’daki Maharaja Ranjit Singh’in sarayından hikayeleriyle ilgili bir konferansa davet edildi. Orada, Şah Hüseyin’i kapsamlı bir şekilde inceleyen bir bilim adamı olan Hakan Haider Gazi ile tanıştı ve onu, hayatı ve zamanları hakkında bir roman yazmak için Dergâh’a yaptığı ziyarette Pir’in onayını almaya teşvik etti.
Sarabpreet’in Lahor’un Shalimar Bahçeleri yakınındaki Baghbanpura’daki Dargah’taki deneyimini anlatmadan önce, ona rehberlik eden Sufi’nin büyüleyici hayatı hakkında biraz daha bilgi verelim.
İlginç bir şekilde Lahor’un liberal halkı Şah Hüseyin’den Madho Lal Hüseyin olarak bahsediyor. Eski efsaneye göre ikilinin arasında büyük bir yaş farkı vardı. Şah Hüseyin büyüdükçe Madho’nun güvensizliği arttı ve efendisine, ünlü mürşidi öldükten sonra kendisine ne olacağını anlattı. “Sen ünlüsün ve herkes seni seviyor ama kimse adımı bilmiyor!” O anda Şah Hüseyin adını Madho Lal Hussain olarak değiştirdi. Muhafazakarlar ise yüzlerce yıldır sözlü geleneğin bir parçası olarak kalmalarına rağmen bunların uydurma hikayeler olduğunu, çünkü onlara inanmaya hazır olduklarını söyleyerek buna karşı çıkıyorlar. Bir inanç olmasına rağmen gerçekten güzel bir inançtır, çünkü sevgi zafer kazanırken, insan yapımı tüm din, kast ve mezhep farklılıklarını siler.
Sevgi ve özlemle yolculuk
Sarabpreet, soğuk ve yağmurlu bir akşamda Dargah’a nasıl ulaştığını anlatıyor. Mekanın terk edilmiş olduğunu görünce biraz hayal kırıklığına uğradı. Yine de dargahın kenarındaki açık verandaya oturdu. Daha sonra tambura uygulamasını çıkardı ve favorilerinden Shah Hussain’in “Dard Vichhode Da” şarkısını söylemeye başladı.
Gözleri kapalı şarkı söylerken omuzlarında bir şeyin dinlendiğini hissetti. Şöyle diyor: “Gözlerimi açtığımda, dergâh bekçilerinin omzuma Sufi türbelerinde sunulan türden bir tören çarşısı astıklarını gördüm. Ayrıca ona mezarı temizlemek için kullanılan küçük, eskimiş bir havlu da verdiler. Bu jestler güven vericiydi ve istediği iznin verildiğini hissetti.
Elimizde, yalnızca kayıp Pencap’ın orta çağ dönemini özgün bir şekilde yeniden yaratmakla kalmayıp, aynı zamanda aşık ile sevgilinin bir olmasını sağlayacak kadar yoğun bir aşk ve özlem hikayesi anlatan bu olağanüstü roman var.
Lahorlu hikaye anlatıcısı ve akademisyen Zubair Ahmad, roman hakkında şu yorumu yapıyor: “Şah Hüseyin’in hayatından ve şiirinden ilham alan Sarabpreet Singh, yazıları kaynayan muhteşem bir şairin sözlü tarihinin derinliklerine inen muhteşem, büyüleyici bir roman yazdı. . “ayrılığın acısı ve yoğun aşk”.
Delhi’de Speaking Tiger Books tarafından yayınlanan roman, ünlü Pencaplı şair Surjit Patar tarafından 1 Eylül’de Punjab Sanat Konseyi, Sektör 16, Chandigarh’da tanıtılacak.
Madho Lal ve Shah Husain’in minyatür tablosu. (Fotoğraf: İmran Mani)
Günümüzde Şeyh Baba Fareed ile birlikte en önemli tasavvuf şairlerinden biri olarak kabul edilmektedir.
Hüseyin, Arabistan kökenli Pencap’taki kafi şiir formunun ustası olarak kabul edilir. Alt kıtada, bazı dizelerin nakarat olarak tekrarlandığı yoğun bir adanmışlık ilahisi türüne katkıda bulundu. Kafilerinin çoğu, halk kahramanı Heer’in sevgili Ranjha’ya duyduğu özlemden bahsediyor: “Sajjan bin raatan hoiyan whadiyan”.
“Ranjha jogi, main jogiani, kamli kar kar sadiyaan (Sevgilim olmadan geceler uzun. Ranjha yogi olduğundan beri ben aynı değilim, insanlar bana deli diyor).”
Boston merkezli müzisyen ve yazarın ilgisini çeken, Maharaja Ranjit Singh’in Tales from the Raaj, The Camel Merchant of Philadelphia ve The History of the Sihs Singing the Bani the Bani adlı kitabıyla tanınan ve takdir edilen şiirlerinin yoğunluğuydu. gurular.
Onu ister istemez Lahor’daki akran fakirine götüren yolculuk hakkında şunları söylüyor: “Dizelerinin yoğunluğu o kadar yoğundu ki, onları müziğe çevirmeden edemedim. Çığır açan çalışması için Mohan Singh Diwana’ya, yolculuğuma ilham veren Shah Hussain’e her zaman minnettar kalacağım.”
Ocak 2020’de Lahor’daki Maharaja Ranjit Singh’in sarayından hikayeleriyle ilgili bir konferansa davet edildi. Orada, Şah Hüseyin’i kapsamlı bir şekilde inceleyen bir bilim adamı olan Hakan Haider Gazi ile tanıştı ve onu, hayatı ve zamanları hakkında bir roman yazmak için Dergâh’a yaptığı ziyarette Pir’in onayını almaya teşvik etti.
Sarabpreet’in Lahor’un Shalimar Bahçeleri yakınındaki Baghbanpura’daki Dargah’taki deneyimini anlatmadan önce, ona rehberlik eden Sufi’nin büyüleyici hayatı hakkında biraz daha bilgi verelim.
İlginç bir şekilde Lahor’un liberal halkı Şah Hüseyin’den Madho Lal Hüseyin olarak bahsediyor. Eski efsaneye göre ikilinin arasında büyük bir yaş farkı vardı. Şah Hüseyin büyüdükçe Madho’nun güvensizliği arttı ve efendisine, ünlü mürşidi öldükten sonra kendisine ne olacağını anlattı. “Sen ünlüsün ve herkes seni seviyor ama kimse adımı bilmiyor!” O anda Şah Hüseyin adını Madho Lal Hussain olarak değiştirdi. Muhafazakarlar ise yüzlerce yıldır sözlü geleneğin bir parçası olarak kalmalarına rağmen bunların uydurma hikayeler olduğunu, çünkü onlara inanmaya hazır olduklarını söyleyerek buna karşı çıkıyorlar. Bir inanç olmasına rağmen gerçekten güzel bir inançtır, çünkü sevgi zafer kazanırken, insan yapımı tüm din, kast ve mezhep farklılıklarını siler.
Sevgi ve özlemle yolculuk
Sarabpreet, soğuk ve yağmurlu bir akşamda Dargah’a nasıl ulaştığını anlatıyor. Mekanın terk edilmiş olduğunu görünce biraz hayal kırıklığına uğradı. Yine de dargahın kenarındaki açık verandaya oturdu. Daha sonra tambura uygulamasını çıkardı ve favorilerinden Shah Hussain’in “Dard Vichhode Da” şarkısını söylemeye başladı.
Gözleri kapalı şarkı söylerken omuzlarında bir şeyin dinlendiğini hissetti. Şöyle diyor: “Gözlerimi açtığımda, dergâh bekçilerinin omzuma Sufi türbelerinde sunulan türden bir tören çarşısı astıklarını gördüm. Ayrıca ona mezarı temizlemek için kullanılan küçük, eskimiş bir havlu da verdiler. Bu jestler güven vericiydi ve istediği iznin verildiğini hissetti.
Elimizde, yalnızca kayıp Pencap’ın orta çağ dönemini özgün bir şekilde yeniden yaratmakla kalmayıp, aynı zamanda aşık ile sevgilinin bir olmasını sağlayacak kadar yoğun bir aşk ve özlem hikayesi anlatan bu olağanüstü roman var.
Lahorlu hikaye anlatıcısı ve akademisyen Zubair Ahmad, roman hakkında şu yorumu yapıyor: “Şah Hüseyin’in hayatından ve şiirinden ilham alan Sarabpreet Singh, yazıları kaynayan muhteşem bir şairin sözlü tarihinin derinliklerine inen muhteşem, büyüleyici bir roman yazdı. . “ayrılığın acısı ve yoğun aşk”.
Delhi’de Speaking Tiger Books tarafından yayınlanan roman, ünlü Pencaplı şair Surjit Patar tarafından 1 Eylül’de Punjab Sanat Konseyi, Sektör 16, Chandigarh’da tanıtılacak.